Nic nie mogę, kiepska jestem,
źle jest z każdym moim gestem,
stara bieda mnie dotyka,
kredyt z żalu wciąż przytyka,

wygląd mój niestety taki,
że sens trwania mam nijaki,
kość lub sadło nazbyt czuję,
w myśli piękno zaś widuję,

gdy ktoś prawi komplementy,
ma być z góry wciąż przeklęty,
każdy brałby mnie nieczule,
nikt zaś nie zechce mnie w ogóle,

nigdy siebie nie wychylam,
w ciszy za mądrzejszych tyram,
po co kusić jakieś licho,
w życiu zawsze siedzę cicho,

Istnieją momenty, które o wszystkim decydują,
Istnieją momenty, które latami są pamiętane,
I są chwile, które miesiącami nurtują i kłują,
I są chwile, które tak długo za wzór są brane,

To, co się nie stało jesienią w zimnym parku,
To, co w murach swych zapamiętały mieszkania,
I siedzenie w aucie przy małym nocnym marku,
I opalenizny wspaniałej piękno niepodziwiania,

Żywa czerwona suknia założona na spotkanie,
białego stanika pod białą bluzeczką skrywanie,
stringi rysujące się pod spódnicy ciemną tkaniną,
widziane znad rurek, gdy siedzą z niewinną miną,
czy to dziś już cokolwiek znaczy ?
czy człek na zabawę tylko paczy ?

Godzinami nocne zwierzanie się oraz rozmowy,
płomienne o planach swych mowy i przemowy,
które nie kończą się niczym tylko rozstaniem,
a później ciągłym do stanu tego powracaniem,
czy to dziś już cokolwiek znaczy ?
czy człek na zabawę tylko paczy ?

Kolejne Igrzyska Śmierci są rozpoczęte,
karty rozdane, zaś srebrniki już wzięte,
rozrywka zaś przez to tylko lepsza będzie,
że trybutów na ochotnika więcej wszędzie,

bratnia pomoc również została uchwalona,
na bank potrzebującym będzie udzielona,
wierzmy tym co prowadzą do wolności cudu,
nikt na pewno nie skrzywdzi żadnego ludu,

wszyscyśmy tak tolerancyjną rodziną,
na pewno potrzeby nikogo nie zginą,
krzewmy zasady postępowego świata,
niechaj utrwalone będą na długie lata,

Jej oczy we mnie wpatrzone,
jej usta wciąż nienasycone,
jej piersi, które twardniały,
jej łono i ciała świat cały,
jej ręce po mnie błądzące,
jej nogi dotyku mocno łaknące,
jej uczucie, co ją trawiło,
co ją jak kacem dniem żywiło,

tyle lat od tego upłynęło,
ale to nigdy tam nie minęło,
na zawsze będzie w pamięci,
na zawsze wspomnienie kręci,

Czy ktoś miałby siłę opinię mą zmienić,
czy ktoś potrafiłby odczucia odmienić,
czy ktoś potrafiłby zająć me myślenie,
na tyle żebym nie popadał w osłupienie,

bo jak słyszę i widzę, co się wyprawia,
jak czuję, jak wielu sytuację naprawia,
słyszę rozmowy jak wczoraj zasłyszane,
przez wielu fakty poniekąd potwierdzane,

że pszczoły nie brzęczą, kury nie gdaczą,
że konie też nie rżą i dzieci nie płaczą,
że większość stąd ucieka lub pouciekała,
że część stara lub na zasiłkach pozostała,

Czy pesymizm wylewa się nam z boku uszami,
czy mierzy się go testem lub ocenia liczbami ?

Czy pesymista to już ten jest co nie czuje,
że wszyscy są prawi, mądrzy i szlachetni ?
albo ten co na późne pomarańczowe hamuje
i wie, że na drogę wbiec mogą nieletni ?

I wie, że nie wróżka zębuszka jednak los układa,
że życie wielu proste jak cep lub autostrada ?
A może ktoś jest dla innych pesymistą,
bo nie jest całkiem sieciowym ekshibicjonistą ?

Chcę mieć wszystkie zmysły na raz drażnione,
chcę, by me szaleństwa były czasem tłumione,
pragnę nie myśleć za dziesięć mądrych innych,
pragnę choć raz nie mieć uwag mych niewinnych,

nie chcę mieć w końcu brutalnej nagiej racji,
nie chcę czasem zamieniać w sprzedaż relacji,
krzyczę o zrozumienie się bez słów widoczne,
krzyczę, by spełniło się życzenie noworoczne,

Szukać odpowiedzi,
z dozą świadomości,
jak dużo gawiedzi,
żyć w samodzielności,

równość wywyższając,
ideały każdej też osoby,
za wzór tak stawiając,
by nie było żałoby,

działać ekologicznie,
z każdą normą młodą,
wciąż tak ekonomicznie,
łączyć z natury urodą,

czyny swe włączając,
z szacowaniem skutków,
postęp wprowadzając,
z korzyścią dla ludków,

a Ty którą drogę wolisz ?

Wierszyka dzisiaj z pewnością tu nie będzie,
bym nie robił zamieszania tu, tam, wszędzie,
zresztą nieważne co dziś sobie mocno myślę,
na pewno i to i owo wezmę oraz przemyślę,
na razie za wszystko wszystkim tu dziękuję,
uczące, wymowne, ciekawe, tak też zrymuję.

Gdy jest pierwsze i drugie lewo
i wszędzie stoi ściana i drzewo,
drogę bezczelnie tak osłaniając,
na ludzi tak często wpadając,

pistolety też źle oznaczone
i wciąż leją paliwo chrzczone,
po którym nie daje się jechać,
naprawdę nie ma co się uśmiechać,

w pracy szef gada niestety,
chce raporty lub inne bzdety,
liczby wredne ciała też dają,
wszyscy zaś wciąż na nas nadają,

i coś tam ględzą o technice,
lepiej pokazać uśmiech i lice,
przecież nic się jeszcze nie pali,
moda sama zaś nie nachwali,

Energia, radość, marzenie,
potrzeby, usta, westchnienie,
suknia, obcas, torebka,
kolor, szminka, cholewka,
szpileczki, spódniczka, chęć,
rumieniec, nogi, zdań pięć,

kształty, rowek, przekorność,
pazurki, oczka, zadziorność,
wzniosłość, miny, korale,
szmaragd, diamenty, opale,
rajstopy, świeżość, chcica,
cierpienie, spryt, magia...

O drugiej w łóżku swym się budzi,
cisza przed burzą, teraz się nudzi,
zbiera siły na kolejne dni lub noce,
myśli, analizuje swe czyny głęboce,

Czuje, że natura się nie pomyliła,
że intuicja, flirt, przeczucia to siła,
bez błędu odsieje plewy od istnienia,
które da tę siłę i moc da ramienia,

Bo choć żyją istoty piękne okrutnie,
wiele wysysa od razu krew jak trutnie,
w sumie nie mają nic do zaoferowania,
prócz kształtów oraz rozczarowania,

Dzisiaj usłyszałem proste słowa
i urzekła mnie ich wymowa,
Bo choć wiatr wieje i wielu chce szlochać,
to trzeba mieć nadzieje... i kochać...

i myślę, jak żeśmy Polacy zagubieni,
tak jedni na drugich napuszczeni
i ironia, że inne narody nam opowiadają,
o wierze i pięknie przypominają,

a my deklarujemy brak wiary całkowicie
i boimy się otworzyć swe życie,
sami chcąc rozwiązać codzienne sprawy,
gubiąc sens, mając los ponurawy,

Niedawno byłem podobnież gadułą,
a dziś mi wszystko koło nosa lata,
nie obchodzi mnie opinia ze świata,
mogę być nawet dla was niezgułą,

lecz dzisiaj rola dawno narzucona,
wrogów wybicie oraz brutalne życie,
ta szorstkość, piany bicie i picie,
jest dziś do jutra chyba porzucona,

i koło nosa mi konsekwencje latają,
jakie skutki pisaniny tej wnet czekają...
gdy opowiem historię kolejną i starą,
gdzie dwoje nigdy nie było nawet parą,

I kolejny raz czas coś skończyć,
wziąć swe zabawki i się wyłączyć,
miło było i się już dużo wyjaśniło,
w praktyce zakończyło i wypaliło,

niedługo króciutkie podziękowanie,
do innej rzeczywistości wracanie,

a najlepsze są dwie prawdy takie,
że post może da komentarze jakie,
i ten kto coś o mnie wie do tego,
będzie myśleć coś niż ja innego.